たんぽぽと まつぼっくりと コンクリートをおしのけた、誇り高き切り刻まれた小さな木の根 

f:id:anchor_blog:20201104062346j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062411j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062437j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062457j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062520j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062539j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062603j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062629j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062649j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062707j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062755j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062835j:plain

 

 

f:id:anchor_blog:20201104062906j:plain

 

溝の苔の道は、ながくながくつづいていた。

千里のながさとまではいかないが、存在したのは千里。

かつては知らない。

前の万博の頃、僕はうまれたから。

次の万博も僕は知らない。

きっと行かないから。

 

ニュータウンって名前つけなきゃいいのに、

日本列島隅々まで。